Терроризм – ин хатари ҷаҳони муосир

Терроризм – ин идеологияи зӯроварӣ ва амалияи таъсир ба қабули қарорҳои аз тарафи мақомотҳои ҳокимияти давлатӣ, мақомотҳои худидоракунии маҳаллӣ ё ташкилотҳои байналхалқӣ қабулшаванда мебошад, ки бо ба таҳлука андохтани аҳолӣ ва дигар шаклҳои ғайриқонунии амалиётҳои зӯроварӣ алоқаманд мебошанд.

Терроризм шакли ниҳоии пайдоиши экстремизм мебошад. Экстремизм яке аз ҷиноятҳо нисбатан вазнин ба ҳисоб меравад, ки бо тарзҳои хатарноки мақсаднок ба иҷро расонида мешавад(сӯхтор, таркиш, истифодаи маҳсулотҳои заҳролудкунӣ, рабудани одамон, сӯиқасд ба ҳаёт ва куштори шаҳрвандони алоҳида, ҳамлаҳо бо аслиҳа, воридшавии ғайриқонунӣ ба шабакаҳои компютерӣ, кашида гирифтани воситаҳои нақлиётӣ ва биноҳо ва ҳоказо).

Аз хотир набояд фаромӯш намуд, ки терроризм ҳаёти одамони бегуноҳро зери хатар гузошта, шарти мӯътадили фаъолияти ҳаётии инсониро халалдор менамояд ва дар байни аҳолӣ тарс, ваҳму таҳлукаро ба миён меорад. Ҳамин тариқ, террористон кӯшиши онро менамоянд, ки ба мақсадҳои ҷиноии сиёсии худ комёб гарданд.

Террористон дар давлати соҳибистиқлоли мо ҳеҷ гоҳ бе ҷазо намемонанд. Ин афроди нохалаф дар вақти амалиётҳои контртеррористӣ маҳф карда мешаванд ва ё мувофиқи Кодекси ҶиноииҶумҳурии Тоҷикистон ҷазо дода мешаванд.

Роҳбарияти олии кишвар бо сарварии Пешволи миллат, президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон кӯшиш ба он менамоянд, ки кишвари азизи мо тинҷу осуда буда, халқамон дар амонӣ зиндагӣ намоянд.

Терроризм ин расидан ба мақсадҳои сиёсӣ бо ёрии воситаҳои зӯроварӣ мебошад ва решаҳои чуқурӣ таърихӣ дорад. Калимаи “терроризм” – аз калимаи лотинии terror – «тарс», «ваҳму воҳима» сарчашма гирифта, дар баёни муосир охирҳои асри XVIII ба истифодабарӣ шурӯъ шудааст.

Терроризми муосир дар ибтидоии солҳои 60-ум асри гузашта баъд аз пошхӯрии империяҳои мустамликавии абарқудрат пайдо шудааст. Мубориза баҳри озодии миллӣ бисёр бо воситаҳои ҳарбӣ амалӣ карда шуда, амалиётҳои террористӣ яке аз шаклҳои амалиётҳои партизанӣ ба ҳисоб мерафт. Аммо вобаста аз мъёри тағйирёбии ваъзияти ҷаҳонӣ, терроризм ба тағйиротҳои куллӣ ҳам аз нуқтаи назари сиёсӣ ва ҳам муносибати ҳарбӣ дучор гардид. Дар охири асри XX амалҳои террористӣ, ки мақсади асосииашон куштори бештари одамон буд, ба воситаи маъмули расидани ба мақсадҳои сиёсӣ мубаддал гардид. Характер ва тактикаи фаъолияти террористӣ низ дигаргун гашт. Террористон бештар аз тактикаи истифодаи таркиш, дуздидани одамон ва куштори чеҳраҳои давлатӣ, гаравгонгирии тайёраҳо рӯ ниҳоданд.

Симои терроризми муосир бениҳоят гуногунҷабҳа мебошад. Коршиноси муосир наздик 200 намуди фаъолияти террористии муосирро қайд мекунанд. Ҳамаи намудҳои терроризм характери сиёсӣ доранд, яъне дар навбати аввал ба мақсадҳои сиёсии террористон хизмат мекунанд.

Терроризми сиёсӣ ба муқобили системаи иҷтимоӣ – сиёсии давлат дар умум ё ягон ҷабаҳаи фаъолият оннигаронида шудааст. Терроризми сиёсӣ чун анъана мақсади ба дастории ҳокимияти сиёсиро дошта ба муқодили сохти давлатӣ нигаронида шудааст.

Терроризм таҳдидкунандаи асосии сулҳ ва амонӣ гардидааст ва несту нобуд намудани он мақсади асосии ҷамъияти ҷаҳонӣ гардидааст.Терроризм ба бехатарии миллии ҳар як давалат таҳдид менамояд ва муқобилияти беамонро бояд давлат, ҷамъият ва ҳар як инсони соҳибмаърифату ватандӯст дошта бошад.

Ҳаминро қайд намудан муҳим аст, ки бояд ҳар як инсони соҳибақлу ватандӯст худашро бояд аз шомилшавӣ ба фаъолияти террористӣ эҳтиёт намояд, чунончи хатари воридшавӣ ба шабакаи ташкилоти террористӣ зери таъсири идологияи зӯроварӣ ва фикронии экстремистӣ мавҷуд мебошад.

Ҳар як фарди соҳибмаърифат, худогоҳ, ватандӯст ҳаргиз ба чунин роҳи нодурусту хонумонсӯз нахоҳад рафт ва ҳамеша ташвиқкунандаи сисёсати хирамандонаи роҳбари давлат буда, барои пешрафт, гул – гулшукуфии кишвари азизамон тамоми ҳастии худро мебахшад ва ҳамеша давлатамонро аз ин чунин шахсони нохалаф ҳифз мекунад.

Низомиддинов С.Ш.-дотсенти кафедраи барномарезӣ