Нобиноёни модарзод
Табиати инсонӣ ва натиҷаи таҳаввулоти табиӣ чунин аст, ки нафароне аз батни модар бо баъзе норасоӣ тавлид меёбанд, ки бемориҳои модарзодӣ меноманд. Бештари табибон дар он ақидаанд, ки чунини беморон шифои комил нахоҳанд ёфт вааз ин лиҳоз, мебояд ононро дар шароити маҳдуди берун аз ҷомеа нигоҳубин кард. Чунин андешаро замина аз пешгирии олудашавии тасаввуроти наврасон бо лаҳзаҳои ногувори зиндагӣ асту халос. Ҷомеа бошад, дарзаминаи вояҳои башардӯсти чунин услубро мепазиранд, ки фардони бемории модарзодӣ дошта дар ҷомеа ҳамчун узви комилҳуқуқзиндагӣ намоянд. Гарчанде, ки имконияти зеҳниву ҷисмонияшон маҳдуд бошад, набояд ононро маҳдудиятҳои бештар фаро гирад.
Дар ин радиф мебояд зикр кард, ки тӯдаи нафарони муайяне дар ҷомеаи башарӣ зиндагӣ доранд, ки табибон ононро солим меҳисобанд, вале рафтору кирдор, гуфтори онҳо собит месозад, ки бемории модарзодӣ доранду онро танҳо ҷомеашиносон ташхис менамоянд. Оризаҳои ин бемориро метавон дар дилсиёҳиву палидӣ, хиёнату ватанфурӯшӣ, иғвоангезиву дасисабозӣ, бухтонбофивудумҷумбонӣ ва ҳоказо ташреҳ дод. Ҷомеа аллакай муайян намудааст, ки ба тоифаи чунин беморонони бедаво баъзе ташкилоти террористиву экстремистии мамнӯъи ҳизби наҳзати ислом мансубанд.
Аниқ карда шудааст, наҳзатиёни ифротгаро бо сардории ҳамсафи Иблис - Кабирии фосиқи лаин мубталои бемории нобиноӣ ё худ каҷбинӣ шудаанду давояш то лаҳад нопайдост. Зеро, ин ҳаромзадагони худозада дастоварду пешравиҳои мардуми шарифи кишварро нодида мегиранду баҳои каҷи носазо медиҳанд. Фаҳмидан мумкин аст, ки дар қалби муғризалами чуқур доранд, ки натавонистанд бо зӯривутаҳдид, айёриву қаллобӣ ҷилави давлатдории тоҷикон ба даст оранд. Бомаблағгузориву дастурамалҳои хоҷагони аҷнабӣ бо мақсади нопоки худ нарасиданду акнун ғуломи онон шудаанд. Маҷбуранд, ҳангомаҷӯю ҳангоматоз бошанд, дар акси ҳол аз хоҷагонашон “шаттаи нодорӣ” мебинанд, ки барои наҳзатиёни баднафси худобехабар бадтарин ҷазо мебошад.
Дар шабакаҳои иҷтимоӣ, хусусан наҳзатии олудаи ҳамҷинсгароӣ Муҳаммадиқболи Садриддин хеле фаъол асту ҳамтӯдаҳояш ӯро бо меҳри ҳамҷинсгароӣ Иқболбӣ ё Иқболаки нотакрор мехонанд. Мебояд зикр дошт, ки нотакрории ӯ фақат дар ҳамҷинсгароии бемисл буданаш мебошаду дигар хислати наҷиби башарӣ надорад.
Аҷиб аст, ки палиди наҳзатӣ бо маълумоти чанде худозадагони бадкинаи дохили кишвар ҳамаи ҷабҳаҳои фаъолияти мақомотҳои давлативу ҷомеаро дар оинаи сиёҳ тасвир медиҳад. Иқболбии ҳаромзада, ки ӯро сарзамини муқаддасу поки моён кайҳо боз “оқ”кардааст, ягон ҳуқуқи маънавӣ надорад, ки сухани ноҷо гӯяд. Ӯ, ки аз асли воқеаҳои кишвар,танҳо аз хабарҳои ғализолуди “бузҳо ”-и дохилӣ маълумот дорад, бидуни шарму ҳаё таҳлилу хулосабардорӣ мекунад. Эҳтимол меравад, ки тамоми ақлу тамиз, маҳорату зеҳни Иқболбӣ дар думбаи ларзони ӯ ҷойгир аст. Зеро, фақат аз гуфтору кирдораш бӯи ғализ паҳн мешавад.
Итминони комил дорам, ки мардуми заҳматпешаи кишвар, алалхусус насли ҷавон аз суханҳои бадбӯи Иқболаки ҳамҷинсгаро хулосаи воқеӣ мебардоранду ҷасорату садоқаташон ба сарзамини биҳиштосоямонро зоҳир менамоянд.
Собиров М.С.- дотсенти кафедраи экология ва ҳифзи табиати факултети геоэкология ва туризмиМДТ “Донишгоҳи давлатии Хуҷанд ба номи академи Бобоҷон Ғафуров”